เงื่อนไขของชีวิต?

เงื่อนไขของชีวิต?

 

มีบ่อยครั้งที่ผมเคยคิดว่า มีเงื่อนไขอะไรบ้างในชีวิตนอกจากโลกธรรม 8 (มีลาภ เสื่อมลาภ มียศ เสื่อมยศ สรรเสริญ นินทา มีทุกข์ มีสุข)และรัก โลภ โกรธ หลง ความรวย ความจน ที่เกิดมาพร้อมกับผมและเพื่อนร่วมโลก ที่จะต้องประสบชะตากรรมเดียวกัน

บางครั้ง ความว่างเปล่า ก็ทำให้คนเราคิดอะไรๆได้หลายๆเรื่อง มีบ่อยครั้งที่ผมเคยทำอะไรผิดพลาดและมักจะคิดได้หรือสำนึกได้ตอนหลัง เมื่อได้สติ ความเป็นวิญญูชนเกิดขึ้นมา ในขณะจิตใจสงบ...ว่างเปล่า จากความโกรธ ความหลง ต้องการเอาชนะคนอื่น อยากให้คนอื่นฟังเรามากกว่าที่เราจะต้องฟังเขา พุทธิปัญญาก็เกิด มีบ่อยครั้ง ที่รู้สึกชีวิตวกวนอยู่กับ อดีต ปัจจุบันและอนาคต คิดถึงแต่ตัวเอง และข้อผิดพลาดของคนอื่น และบ่อยครั้งก็มักจะคิดถึงคนที่เคยรัก เคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันและที่จากไปคนละคนสองคน

ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องแปลก...หรือว่ามันเป็นกฎธรรมชาติของมนุษย์ ที่เกิดมาเพื่อที่จะต้องจากกัน

ปีหนึ่งมี 365 วัน

เคยคิดกันบ้างหรือเปล่า?

ปีหนึ่งเราเคยทำบุญให้กับพ่อแม่ญาติพี่น้องคนที่เรารัก ที่เสียไป กี่ครั้ง?

หรือเคยคิดถึงเขาเหล่านั้นกี่ครั้ง?

4-5ครั้ง หรือทำบุญให้เฉพาะในวันสำคัญทางศาสนาหรือในช่วงเทศกาลสำคัญๆ ดูแล้วมันช่างน้อยเหลือเกินกับคำว่า คนที่เคยรักกัน

ขนาดคนที่เราเคยบอกว่า รัก เคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ผู้ที่เคยให้เลือดและเนื้อ ปีหนึ่งเรายังไม่ได้ทำบุญให้เขาทุกวัน เรายังไม่ได้คิดถึงเขาทุกวัน

แล้วหากสักวันหนึ่งเราตายไปหล่ะ!

จะมีสักกี่คน ที่เขาจะทำบุญไปให้เราทุกวัน คิดถึงเราทุกวัน

ปีที่ผ่านมาก็มี 365 วัน

ปีหน้าก็จะมี 365 วันเช่นกัน

หนึ่งสัปดาห์มี 7 วันเหมือนกันทุกๆปี

ทั้งๆที่เราก็มีเวลาเท่าๆกับพระพุทธเจ้าและไอน์ไสตล์

แต่เราก็มักจะบอกว่าเราไม่มีเวลา

หรือจะเป็นเพราะว่า 365วันของทุกปี เราใช้ไม่เท่ากัน จึงได้อะไรๆแต่ละปีไม่เท่ากัน

มันเป็นความเหมือนที่แตกต่างของคน หรือคนทำให้มันแตกต่าง

คนเรา…เกิดมาเหมือนกัน แต่การเกิดไม่เหมือนกัน

คนเรา…มีสองตาเหมือนกัน แต่ใช้สองตาไม่เหมือนกัน

คนเรา…มีสองมือเหมือนกัน แต่ใช้ไม่เท่ากัน

คนเรา…มีหัวเหมือนกันแต่ใช้หัวต่างกัน

คนเรา…ฟังเหมือนกัน แต่ได้สาระประโยชน์ไม่เท่ากัน

คนเรา…อ่านเหมือนกัน แต่การอ่านไม่เหมือนกัน
 

สิ้นปี เคยบวกลบคูณหารแล้ว ผลกำไรชีวิตได้ไม่เหมือนกัน บางปี มีอะไรมากมายเกิดขึ้นในชีวิต บางปี เหมือนกับมีความรู้สึกว่า ปีหนึ่งๆ มันไวมาก ยังทำอะไรไม่ได้มากเลย หากมองไปที่อายุ เราแก่ขึ้น! แล้วก็ปลง กับความแก่ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

คงจะเหมือนดั่งพุทธองค์ตรัสสอน ความเป็นไปของมนุษย์ขึ้นอยู่กับการกระทำ (กัมมุนา วัตตติ โลโก)

บางครั้งไม่อยากจะทะเลาะกับใคร
 

เพราะคิดว่าอายุคนเราก็ไม่มาก และไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่

สมมติตอนนี้ อายุ 30 หากกฎเกณฑ์ของคนในยุคนี้ 80 ก็ถือว่ายาวแล้ว ก็เหลืออีกแค่ 50 ปี แต่ 50 ปีที่เหลือ หรือ 20 ปีที่เหลือ มันจะมีประโยชน์อะไร หากเราต้องกินข้าว แล้วให้คนอื่นป้อน รับรสอาหารก็ไม่เหมือนตอนหนุ่มๆ จะกินหรือดื่มอะไรก็ดูจืดจางไปหมด จะเดินไปไหน แล้วต้องให้คนอื่นช่วยพยุง ผิวหนังที่เคยสวยงาม เต็มไปด้วยกระ ฟันที่เคยสวยงาม เหลือเพียงไม่กี่ซี่ มีโรคภัยไข้เจ็บที่มาพร้อมกับวัยชรา

ไม่อยากประมาทในชีวิตหรือเสียใจกับหลายสิ่งที่อยากทำแต่ยังไม่ได้ทำ

บางครั้งผมอยากทำอะไรตั้งมากมายให้กับคนที่ผมรัก พ่อแม่ ญาติพี่น้อง เพราะรู้ทั้งรู้ว่า คนเราเกิดมาชาติหนึ่ง ชีวิตคนเรามันก็สั้น และเราก็ไม่รู้ว่าเขาหรือเราจะจากกันวันไหน

เกิดมาชาติหน้า ก็ไม่รู้ว่าเราและเขาจะจำกันได้หรือเปล่า และที่สำคัญไม่รู้จะได้เกิดมาเป็นคนหรือเปล่า

อยากทำดีกับทุกๆคน แต่ทุกคน ใช่ว่าอยากจะทำดีกับเรา

อยากซื้ออะไรที่พ่อแม่อยากทาน ตอนท่านมีชีวิตอยู่ แต่ทุกอย่างก็ใช่ว่าจะได้มาฟรีๆ

ไม่อยากทะเลาะกับคนรัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่เรารัก เขาจะคิดเหมือนกับเราหรือเปล่า

บางครั้ง อะไรที่เราอยากทำ แต่ทำไม่ได้ ไม่ใช่ว่า ทำไม่ได้ หรือไม่อยากทำ
 

แต่เพราะมันมีเงื่อนไขในชีวิต เขามาบดบัง!

อยากโน้น อยากนี่ แต่ไม่มีตังค์

อยากไปโน้น อยากไปนี่ แต่ไม่มีเวลา

อยากซื้อบ้าน อยากซื้อรถ แต่ไม่มีตังค์

ความอยากมีด้วยกันทุกคน จะมากหรือน้อย คงไม่สำคัญ แต่ที่สำคัญนั่นก็คือ อยากแล้ว....แต่ไม่มี ก็ทำอะไรไม่ได้

มันเหมือนเป็นเงื่อนไขของชีวิต

ที่อยากจะทำลายมันลงจริงๆ