ประวัติรถถัง M41

ประวัติ รถถัง M41 

เมื่อสงครามโลกครั้งที่ 2 สิ้นสุดลง กำลังหลักทางบกของสหรัฐฯประกอบด้วย รถถังหนัก M-26 นายพลเปอร์ชิ่ง(41 ตัน) ,รถถังขนาดกลาง M-4 เชอร์แมน(33.5 ตัน) และรถถังเบา M-24 นายพลแชฟฟี่ จำนวนหลายพันคัน ซึ่งก็เยี่ยมยอดอยู่แล้ว แต่อย่างไรก็ตาม รถถังเหล่านี้ยังด้อยกว่ารถถังที่มีใช้งานอยู่ในกองทัพบกโซเวียตซึ่งถือเป็นภัยคุกคามต่อสหรัฐ ทั้งอำนาจการยิงและพลังการสู้รบ ดังนั้นกองกำลังทางบกของอเมริกาจึงมีการร้องขอกองทัพบกให้พัฒนารถถังชนิดใหม่ที่พลังทัดเทียมกับฝ่ายตรงข้ามคือโซเวียต

ในปีพ.ศ.2489 (ค.ศ.1946) กองทัพบกสหรัฐตัดสินใจพัฒนารถถังใหม่ 3 ชนิดได้แก่ รถถังเบา (น้ำหนักน้อยกว่า 25 ตัน) , รถถังขนาดกลางและขนาดหนัก (ทั้งคู่น้ำหนักน้อยกว่า 45 ตัน) แต่อย่างไรก็ตาม หลังสงครามยุติ ความต้องการภายในประเทศในการพัฒนาอาวุธใหม่ของสหรัฐถูกจำกัด แต่เมื่อสงครามเกาหลีเกิดขึ้นในวันที่ 20 มิถุนายน พ.ศ.2493 (ค.ศ.1950)และทัพบกสหรัฐต้องเข้าสู้รบด้วยรถถังรุ่นเก่าอย่างรถถังเบา M-24 และรถถังขนาดกลาง M4A3E8 ซึ่งใช้งานมาตั้งแต่ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ในทางตรงกันข้าม กำลังทางบกของเกาหลีเหนือประกอบด้วยรถถังโซเวียตอย่าง T-34/76 และ T-34/85 ซึ่งมีความสมรรถนะสูงกว่ามาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อรถถังเบาแบบ M-24 ส่งผลให้รถถังอเมริกันถูกทำลายและสูญเสียเป็นจำนวนมากทำให้พ่ายแพ้อย่างยับเยิน ทางที่แก้ไขสถานการณ์วิกฤตอยางนี้ รถถังเบาต้นแบบ T-41 ซึ่งกำลังอยู่ระหว่างการพัฒนาต่อจาก M-24 จึงถูกส่งเข้าสู่สนามรบโดยทันทีจากสายการผลิตโดยไม่ทันได้ทดสอบเลยด้วยซ้ำ กองทัพบกสหรัฐได้ร้องขอให้โรงงานคลีฟแลนด์ของบริษัทเจเนรัลมอเตอร์คาร์ดิแลคคาร์ทำการพัฒนารถถังต้นแบบ T-41 ซึ่งโรงงานนี้ได้รับความเชื่อถือจากที่เคยทำการผลิตรถถัง M-5 และ M-24 และยานยนต์ทหารแบบอื่นๆ หลายแบบ สายการผลิตเพื่อทดสอบนี้เรียกว่า รถถังทดสอบ T-41 ซึ่งเริ่มผลิตในตอนปลายปี พ.ศ. 2490(ค.ศ.1947) รถถังเบาทดสอบนี้มีน้ำหนัก 24 ตัน ติดตั้งปืนหลัก T-91 รุ่นใหม่ มีน้ำหนักเบา ขนาด 76 ม.ม. มีความเร็วปากลำกล้องสูงจำนวน 1 กระบอกและติดตั้งบนป้อมปืนกึ่งเชื่อมกึ่งหล่อที่หันได้รอบทิศ 360 องศา ติดตั้งศูนย์เล็งคู่แบบ T-37 ที่ส่วนหน้าของป้อมปืนและออกแบบให้สามารถทำลายรถถังข้าศึกได้ในการยิงเพียงครั้งเดียวอย่างแม่นยำ ไม่มีพลาดเป้า ปืนใหญ่ 76 ม.ม. มีขนาด 60 คาลิเบอร์ซึ่งที่ว่ายาวมากแต่น้ำหนักเบา มีระยะหวังผลไกลมากถึง 4.5-5 กิโลเมตร และมีพลังการทำลายสูงกว่าปืนลำกล้องยาวแบบ 76 ม.ม. 52 คาลิเบอร์ที่ติดตั้งอยู่บนรถถังขนาดกลางแบบ M4A3E8 เสียอีก ส่วนอาวุธอื่นๆ ประกอบด้วยปืนกลหนัก แบบ M-2 บราว์นิ่ง ขนาด 12.7 ม.ม.50 คาลิเบอร์ จำนวน 3 กระบอก หนึ่งกระบอกติดตั้งร่วมแกนกับปืนใหญ่และอีก 2 กระบอกติดตั้งอยู่บนป้อมปืนเพื่อใช้ในการต่อสู้อากาศยาน เช่นเดียวกับพลังขับเคลื่อนได้จากเครื่องยนต์เบ็นซินสูบนอนระบายความร้อนด้วยอากาศ 6 สูบแบบไลคัมมิ่ง 500 แรงม้า ซึ่งพัฒนาโดยกองทัพบกตั้งแต่ปี พ.ศ.2486(ค.ศ.1943)สำหรับรองรับรถถังในอานาคต โดยพัฒนาคู่กันกับระบบเกียร์ส่งกำลังแบบอัตโนมัติแบบครอสไดรฟ์ กลไกขับเคลื่อนนี้สามารถทำความเร็วได้ถึง 72 ก.ม.ต่อชม.เลยทีเดียว อย่างไรก็ตามในการรบจริงของ T-41 พบว่ายังมีข้อบกพร่องมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ระบบควบคุมการยิงแบบศูนย์เล็งคู่ส่งผลให้ต้องออกแแบบใหม่ ในระหว่างนี้ได้นำระบบศูนย์เล็งตรงที่เชื่อถือได้มากกว่ามาใช้แทนในรถถังเบาทดสอบ T-41 E 1ที่เสร็จสมบูรณ์ในปี พ.ศ.2494 (ค.ศ.1951) ศูนย์เล็งคู่นี้เป็นแบบที่รับการปรับปรุงในเรื่องการเล็งแต่ในการรบจริง ภาพที่ได้กลับบิดเบี้ยวเนื่องจากสั่นจากการยิง

T-41 E1 ได้รับการทดสอบหลายอย่างและได้รับการปรับปรุงและหลังจาก 2 ปีจากการผลิตเพื่อทดสอบมันก็ถูกเรียกอย่างเป็นทางการว่ารถถังเบาแบบ M-41 และถูกผลิตขึ้นเป็นจำนวน 1,802 คันและเหมาะมากสำหรับหน้าที่รถถังสอดแนม มันได้รับชื่อเล่นในภายหลังว่า “วอร์กเกอร์ บูลด๊อก” ตามชื่อของนายพล W.H.Walker ซึ่งมีชื่อเล่นว่า Bulldog ซึ่งเสียชีวิตในขณะทำหน้าที่สอดแนมในช่วงสงครามเกาหลี

ในปลายปี พ.ศ.2496(ค.ศ.1953) กลไกในการปรับมุมยิงปืนใหญ่ได้เปลี่ยนจากมือหมุนมาเป็นระบบไฟฟ้าเพื่อความแม่นยำในการควบคุมการยิงรวมทั้งการหมุนของป้อมปืนก็ได้เปลี่ยนมาใช้ระบบไฮโดรลิกด้วย ซึ่งเมื่อการทดสอบประสบความสำเร็จ ในเดือนมิถุนายน ปี พ.ศ.2497 (ค.ศ.1954) เรียกรุ่นใหม่นี้ว่ารถถังเบาแบบ M-41A1 และทำการผลิตขึ้นกว่า 1,800 คัน โดยอีก 416 คันเป็นรถถัง M-41 รุ่นเก่าที่ได้รับการปรับปรุงให้เป็น M-41A1 ด้วย รวมทั้งหมาดมีจำนวนกว่า 2,200 คัน

การปรับปรุง M-41 กระทำอีกครั้งในปี พ.ศ.2503 (ค.ศ.1960)โดยเป็นส่วนของเครื่องยนต์ ซึ่งส่งผลให้แตกรุ่นออกมา 2 รุ่นคือ M-41A2 และ M-41A3 ระหว่าง M-41 และ M-41A1 มีลักษณะภายนอกต่างกันเล็กน้อย ในกรณีของ M41 A1 ทั้งซ้ายและขวาจะมีฝาครอบกล้องวัดระยะรูปร่างเพรียวติดอยู่ และท่อไอเสียของเครื่องยนต์ติดอยู่ด้านขวาของตัวถัง แต่ความแตกต่างระหว่างรุ่น M-41A2และM-41A3 จะเห็นได้ชัดเจน เนื่องจาก M41-A3 จะติดเครื่องยนต์สูบนอน 6 สูบระบายความร้อนด้วยอากาศ แบบ AOSI-895-5 ซึ่งพัฒนาเสร็จในปี พ.ศ.2501(ค.ศ.1958) ขณะที่ M-41A1 ยังคงใช้เครื่องยนต์แบบเดิม ซึ่งเป็น AOS-805-3 ซึ่ง M-41 ที่ติดเครื่องยนต์แบบนี้ต้องจำกัดความเร็วไว้ที่ 64 ก.ม.ต่อชม.เพื่อให้มีรัศมีทำการเพิ่มขึ้นจาก 160 ก.ม.เป็น 190 ก.ม. โดยไม่เติมเชื้อเพลิง แต่เมื่อเปรียบเทียบกับรถถังโซเวียตที่ใช้เครื่องยนต์ดีเซล รถถังอเมริกันก็ยังมีรัศมีทำการสั้นกว่าอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นทางกองทัพบกสหรัฐจึงทำการพัฒนาระบบหัวฉีดอัตโนมัติที่พัฒนาโดยอังกฤษและติดตั้งเข้าไปในเครื่องยนต์ AOS-805-3 เรียกรุ่นใหม่นี้ว่า AOSI-895-5 เครื่องยนต์นี้มีอายุที่ยาวนานกว่าและรัศมีทำการไกลกว่ารวมทั้งมีพลังมากกว่าแบบเก่า AOS-805-3

ดังนั้นรถถังแบบ M-41 จึงได้รับการปรับปรุงครั้งใหญ่นับแต่รุ่นแรกที่ปรากฏตัวในสงครามเกาหลีและเพราะว่ามันเป็นรถถังขนาดเล็กที่กระทัดรัดจึงถูกวางกำลังในกรมทหารม้าสหรัฐ โดยเป็นรถถังเบาสำหรับการขนส่งทางอากาศ ในปีพ.ศ.2499 รถถัง M-41 จำนวนมากถูกส่งไปกองกำลังป้องกันเยอรมันและถูกใช้เป็นรถถังฝึกในหน่วยยานเกราะ ต่อมาในปี พ.ศ.2504(ค.ศ.1961) รถถัง M-41 จำนวน 150 คันถูกส่งไปให้กองกำลังป้องกันตนเองของญีปุ่น ใช้งานรวมกับรถถังขนาดกลางแบบ ไทพ์ 61 ซึ่งทั้งสองแบบถือเป็นกระดูกสันหลังของกำลังทางบกของญี่ปุ่น ขณะที่กองทัพบกสหรัฐได้พัฒนารถถังเบาแบบ M-551 ขึ้นมาแทน M-41 ในปีพ.ศ.2511(ค.ศ.1968) รถถังเหล่านี้จึงถูกส่งไปยังแนวหน้าในเวียตนามใต้ เป็นที่คาดหวังว่ารถถังรุ่นใหม่อย่าง M-551 ที่มีความเหนือกว่าจะเข้ามาแทนที่ M-41 เป็นจำนวนมาก เพราะความสามารถที่สูงกว่าหลายอย่างเมื่อเปรียบเทียบกับ M-41