บทความ "ดวงใจแม่"

วันแรกที่มดลืมตาบนโลกสีเขียวใบนี้คือ
วันอาทิตย์ที่ 1 มีนาคม 2530 เวลา 2.22 น.
ซึ่งคนสมัยนี้อ่านว่าตีสองยี่สิบสองนาฬิกา

แม่รู้สึกได้ถึงความยิ่งใหญ่
ของการได้เป็นผู้ให้กำเนิดสรรพสิ่ง
ที่กำลังจะมีลมหายใจ

มดเป็นคนแรกที่ทำให้แม่รู้สึกว่าโลกใบนี้
ช่างสวยงาม  น่าพิสมัย
ซึ่งมันเป็นการทำให้แม่ได้มองเห็นคุณค่าในตัวเอง 
และมุ่งมั่นที่จะอยู่ดูแลปกป้องคุ้มครอง
และเดินเคียงข้างกับลูกมดตลอดไป

 “แม่ยังจำเหตุการณ์วันแรกที่จะได้เห็นหน้าใครบ้างคนที่เฝ้ารอมาเป็นเวลาแรมปี  นางพยาบาลในชุดกระโปร่งครึ่งท่อนสีขาวใส่หมวกทรงมีกระบังสีขาวติดสัญลักษณ์เครื่องหมายบวกสีแดงบนหมวกค่อย ๆ เข็นเตียงเด็กอ่อนมีล้อเลื่อนกว้างราวไม้บรรทัดกว่า ๆ ยาวราว ๆ เมตรเกือบสองเมตร  มีตัวอะไรไม่รู้นอนดิ้น    ดุ๊กดิ๊ก ๆ อยู่บนเตียงรถเข็นนั้น  หัวใจของแม่เริ่มพองโต  เมื่อรถเข็นค่อย ๆ ค่อย ๆ

เคลื่อนเข้ามาใกล้ ๆ ใกล้แม่ทุกที ๆ ๆ

แม่นอนเตียงริมสุดของทางเดินที่ติดประตูเข้าออกของห้องพักฟื้นสำหรับหญิงหลังคลอด ณ โรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้กับสีลม

แม่มองเห็นเด็กตัวน้อย ๆ กำลังนอนดิ้นอยู่บนเตียงรถเข็นอยู่ราว 4 – 5 คน ดูดูไปก็คล้ายลูกหมาตัวน้อย ๆ กำลังนอนคอยแม่ของมัน  แม่เห็นเจ้าลูกหมาตัวหนึ่งตัวมันยาวเรียว เหี่ยวย่นผิวขาวอมชมพู  แม่มั่นใจได้ทันที  ใช่เลย!  ตัวนี้แน่นอนต้องเป็นของแม่  ทันใดนั้น คุณนางพยาบาลก็ประครองเจ้าตัวน้อยที่แม่เล็งเอาไว้แล้วส่งให้แม่พร้อมบอกว่าให้นมลูกได้แล้วค่ะ แม่รู้สึกทั้งดีใจชื่นใจจนไม่อาจกั้นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติไว้ได้  น้ำตามันเอ่อล้นจน เขื่อนใด ๆ ก็กั้นทางไหลของน้ำตาแห่งความดีใจนี้ไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว  แม่บรรจงให้นมลูกทั้งน้ำตา สวมกอดลูกน้อยไว้กับอกทั้งลูบทั้งสัมผัสเสมือนว่าเป็น  อัญมณีอันล้ำค่าที่มิอาจประเมินค่าได้ ด้วยความสุขอันเปี่ยมล้นที่ทั้งชีวิตไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนเลย  จนกระทั่งเวลาการป้อนนมสิ้นสุดลง  คุณนางพยาบาลก็มารับเจ้าตัวน้อยกลับไปไว้ที่ห้องสำหรับเด็กอ่อนแรกเกิด

ต่อมาอีกวันหนึ่งแม่รู้สึกถึงความผิดและเสียใจกับการกระทำของตัวเอง  ที่ตอนนั้นแม่ไม่ได้ดูแลตัวเองให้ดีพอ กระทั่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกน้อยของแม่มีอาการภาวะขาดน้ำ ตัวซีดเหลือง ต้องเข้าตู้อบ คุณนางพยาบาลมาแจ้งให้แม่ไปให้นมลูกที่ห้องอบ  เมื่อแม่ไปถึงก็ต่อแถวเข้าคิวเพื่อรอการให้นมลูก ต่อจากนั้นคุณนางพยาบาลก็ส่งลูกน้อยให้แม่เพื่อทำการป้อนนม แม่ถึงกับหลั่งน้ำตาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผิดจากครั้งก่อน เพราะมันเป็นน้ำตาแห่งความเสียใจที่มีส่วนทำร้ายลูกน้อย เขาปิดตาลูกแม่ไว้ด้วยผ้าก๊อซทั้งสองดวงตา  ระหว่างที่แม่กำลังจะเปิดหัวนมให้ลูกดูด  ลูกมองไม่เห็นแต่ก็พยายามใช้ปากไขว่คว้าหาหัวนมของแม่  ช่างเป็นภาพที่เจ็บปวดและสะเทือนใจแม่มาก จนแม่คิดทบทวนตลอดเวลา ถ้ามีโอกาสได้เป็นแม่อีกครั้งจะไม่ยอมทำเรื่องแบบนี้อีก  จะคอยดูแลตัวเองให้ดีและสุขสมบูรณ์ที่สุดทื่แม่คนหนึ่งควรทำ”

“แม่ยังจำเหตุการณ์วันแรกที่จะได้เห็นหน้าใครบ้างคนที่เฝ้ารอมาเป็นเวลาแรมปี  นางพยาบาลในชุดกระโปร่งครึ่งท่อนสีขาวใส่หมวกทรงมีกระบังสีขาวติดสัญลักษณ์เครื่องหมายบวกสีแดงบนหมวกค่อย ๆ เข็นเตียงเด็กอ่อนมีล้อเลื่อนกว้างราวไม้บรรทัดกว่า ๆ ยาวราว ๆ เมตรเกือบสองเมตร  มีตัวอะไรไม่รู้นอนดิ้น    ดุ๊กดิ๊ก ๆ อยู่บนเตียงรถเข็นนั้น  หัวใจของแม่เริ่มพองโต  เมื่อรถเข็นค่อย ๆ ค่อย ๆ

เคลื่อนเข้ามาใกล้ ๆ ใกล้แม่ทุกที ๆ ๆ

แม่นอนเตียงริมสุดของทางเดินที่ติดประตูเข้าออกของห้องพักฟื้นสำหรับหญิงหลังคลอด ณ โรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้กับสีลม

แม่มองเห็นเด็กตัวน้อย ๆ กำลังนอนดิ้นอยู่บนเตียงรถเข็นอยู่ราว 4 – 5 คน ดูดูไปก็คล้ายลูกหมาตัวน้อย ๆ กำลังนอนคอยแม่ของมัน  แม่เห็นเจ้าลูกหมาตัวหนึ่งตัวมันยาวเรียว เหี่ยวย่นผิวขาวอมชมพู  แม่มั่นใจได้ทันที  ใช่เลย!  ตัวนี้แน่นอนต้องเป็นของแม่  ทันใดนั้น คุณนางพยาบาลก็ประครองเจ้าตัวน้อยที่แม่เล็งเอาไว้แล้วส่งให้แม่พร้อมบอกว่าให้นมลูกได้แล้วค่ะ แม่รู้สึกทั้งดีใจชื่นใจจนไม่อาจกั้นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติไว้ได้  น้ำตามันเอ่อล้นจน เขื่อนใด ๆ ก็กั้นทางไหลของน้ำตาแห่งความดีใจนี้ไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว  แม่บรรจงให้นมลูกทั้งน้ำตา สวมกอดลูกน้อยไว้กับอกทั้งลูบทั้งสัมผัสเสมือนว่าเป็น  อัญมณีอันล้ำค่าที่มิอาจประเมินค่าได้ ด้วยความสุขอันเปี่ยมล้นที่ทั้งชีวิตไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนเลย  จนกระทั่งเวลาการป้อนนมสิ้นสุดลง  คุณนางพยาบาลก็มารับเจ้าตัวน้อยกลับไปไว้ที่ห้องสำหรับเด็กอ่อนแรกเกิด

ต่อมาอีกวันหนึ่งแม่รู้สึกถึงความผิดและเสียใจกับการกระทำของตัวเอง  ที่ตอนนั้นแม่ไม่ได้ดูแลตัวเองให้ดีพอ กระทั่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกน้อยของแม่มีอาการภาวะขาดน้ำ ตัวซีดเหลือง ต้องเข้าตู้อบ คุณนางพยาบาลมาแจ้งให้แม่ไปให้นมลูกที่ห้องอบ  เมื่อแม่ไปถึงก็ต่อแถวเข้าคิวเพื่อรอการให้นมลูก ต่อจากนั้นคุณนางพยาบาลก็ส่งลูกน้อยให้แม่เพื่อทำการป้อนนม แม่ถึงกับหลั่งน้ำตาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผิดจากครั้งก่อน เพราะมันเป็นน้ำตาแห่งความเสียใจที่มีส่วนทำร้ายลูกน้อย เขาปิดตาลูกแม่ไว้ด้วยผ้าก๊อซทั้งสองดวงตา  ระหว่างที่แม่กำลังจะเปิดหัวนมให้ลูกดูด  ลูกมองไม่เห็นแต่ก็พยายามใช้ปากไขว่คว้าหาหัวนมของแม่  ช่างเป็นภาพที่เจ็บปวดและสะเทือนใจแม่มาก จนแม่คิดทบทวนตลอดเวลา ถ้ามีโอกาสได้เป็นแม่อีกครั้งจะไม่ยอมทำเรื่องแบบนี้อีก  จะคอยดูแลตัวเองให้ดีและสุขสมบูรณ์ที่สุดทื่แม่คนหนึ่งควรทำ”