อยากทราบว่า เวลานั่งสมาธิแล้วเห็นแสงสีม่วง คืออะไรหรอค่ะ??

จากการที่เคยสนทนาธรรมจากท่านผู้หนึ่งมานะค่ะ ท่านเคยบอกว่า การที่เราเห็นแสงต่างๆในการนั่งสมาธิ มีความหมายนะค่ะ

การที่คุณหยกขาว เห็นแสงสีม่วงออกฟ้า คือ พระจิตแห่งพระศรีอาริยเมตไตรพุทธเจ้า

ส่วนแสงสีเหลือง (ถ้าเห็นเป็นดวงสีเหลือง) คือ จิตของตนเอง (ฌาณขั้นต้น ดวงจะค่อนข้างใหญ่ แต่ไม่ค่อยชัดเจน ต่อเมื่อพัฒนาสมาธิสูงขึ้น ดวงฌาณจะยิ่งเล็กลงทุกที แต่มีแสงสุกสกาวมากขึ้น)

ถ้ามีอะไรสงสัยหรืออยากสนทนาธรรมกับเวปนี้ ก็พิมพ์เข้ามาถามอีกได้นะค่ะ

การเห็นแสงเป็นสีต่างๆนั้น คือผู้ปฏิบัติได้ฌาณ เช่นมีอาการตัวโยกหรือนั่งแล้วมีน้ำตาไหลเหล่านี้เรียกว่าได้ปิติ ระดับฌาณนั้นมีหลายระดับขึ้นอยู่กับสภาวะจิตของผู้ฝึกตอนนั้นว่าเข้าสู่ความสงบมากแค่ไหนและขจัดกิเลสได้มากน้อยแค่ไหน การเห็นแสงเป็นรูปฌาณอย่างหนึ่งแต่เมื่อเห็นก็ให้จิตยังอยู่ที่เดิม เช่นถ้าเรากำหนดจิตตามรู้ลมหายใจแต่ในขณะนึงเกิดเห็นแสงหรือเห็นภาพอะไรเข้ามาในมโนก็ตาม อย่าละจากจุดที่เรากำหนด เมื่อเห็นก็ให้รู้ว่าเห็น แต่ถ้าเห็นแล้วหลุดจากการตามรู้ลมหายใจไปจับอยู่กับสิ่งที่เห็นนั่นคือไปร่วมการปรุงแต่ง เมื่อเห็นแล้วก็เห็นอย่าไปหลงยึดว่าสีหรือแสงเหล่านั้นเป็นสิ่งวิเศษไม่อย่างนั้นเท่ากับเราหลงติดอยู่ในรูปฌาณ รูปฌาณหรืออรูปฌาณก็ดีเมื่อได้แล้วก็ต้องละเสีย ได้มาเพื่อเรียนรู้ระดับฌาณหรือระดับธรรมของตนเท่านั้น ได้รูปฌาณละรูปฌาณ ได้อรูปฌาณละอรูปฌาณ อย่างไรก็ดีถ้าให้พูดกันตรงๆคือท่านผู้ที่เห็นแสงยังมีรูปราคะคือกิเลสนั่นแหละแต่เหลือน้อยแล้วและเป็นขั้นตอนการล้างเพื่อไปสู่อีกระดับซึ่งผู้ฝึกมาถึงขั้นนี้เขาจะไม่มีตกต่ำมีแต่จะบรรลุมากยิ่งๆขึ้นไป ดังนั้นพิจารณาการปลงสังขารให้บ่อยหมั่นพิจารณาความทุกข์อยู่เสมอ ว่าความสุขแบบโลกๆทั้งหลายสุข-ทุกข์ไม่จีรัง ความสุขแบบโลกๆย่อมให้สุขน้อยแต่ให้ทุกข์นาน เมื่อไหร่ที่ใจรู้สึกเบื่อหน่ายแล้วจริงๆมองไปทางไหนก็รู้สึกเบื่อหน่ายเห็นพระนิพพานเป็นสุขอันแท้จริงนั่นแหละคือใกล้แตะชั้นพระอรหันต์ แต่พระอรหันต์ถ้ายังไม่เสร็จกิจพระอรหันต์จะยังไม่ละสังขารแต่จะดำรงอยู่ในทางสายกลางได้ คือมัชฌิมาปฎิปทา แต่มีการฝึกมากมายที่แตกต่างขึ้นอยู่กับท่านผู้ฝึกเอง บุคคลเมื่อมาจากไหนก็ย่อมกลับคืนสู่ที่เดิมจะช้าหรือเร็วเท่านั้นถ้าระลึกได้เขาก็จะตั้งตรงไปที่สิ่งนั้น แต่แน่นอนบุคคลทั้งหลายย่อมไต่ระดับ ประเสริฐแล้วหนอผู้มีธรรมดังที่พระสมณโคดมได้กล่าวว่า ผู้รู้ธรรมแม้เพียงวันเดียวก็ประเสริฐยิ่งกว่าผู้มีอายุถึงร้อยปีแต่ไม่รู้ธรรม