อยากรายงานเรื่อง2มาตรฐาน

ไม่อยากเห็นรพ.มี 2 มาตรฐาน

- สองมาตรฐาน คือ เรื่องเช่นเดียวกัน แต่ปฏิบัติไม่เหมือนกัน ที่ท่านเคยตกรถ ท่าน(หรือคนที่เคยตกรถ)เคยแจ้งหัวหน้าบริหารทราบเพื่อขอให้รถกลับมารับท่านหรือไม่ หากยังไม่เคยแจ้งหัวหน้าบริหาร ก็ยังไม่สามารถใช้คำว่า "สองมาตรฐาน" ไม่ได้ แต่ควรจะใช้คำว่า "เป็นการไม่เหมาะสมที่จะวนรถมารับคนที่ตกรถ"
- ก็จะไปดำเนินแก้ไข เป็นข้อกำหนดสำหรับคนตกรถ และจะแจ้งให้ทราบอีกครั้ง
- ในทางปฏิบัติ เรื่องเดียวกัน แต่หากต่างเหตุต่างปัจจัยต่างเวลา อาจปฏิบัติไม่เหมือนกันก็ได้ เราต้องเคารพ การตัดสินใจ ของผู้มีอำนาจสั่งการ หากเราเห็นว่าไม่เหมาะสมก็สามารถแจ้งข้อมูลให้ผู้มีอำนาจสั่งการทราบ แต่เราต้องเคารพอำนาจการสั่งการของผู้มีอำนาจสั่งการ

ใครทำอย่างไร ก็ได้อย่างนั้น เห็นด้วยว่าไม่ใช่ 2 มาตรฐาน แต่น่าจะเรียกว่าใช้อำนาจเพื่อประโยชน์ส่วนตัวหรือเปล่า คนที่นั่งไปด้วยคงรู้สึกอึดอัด ถ้าเจอแบบนี้ เพราะคนอื่นคงไม่เคยคิดจะทำ เพราะไม่เคยได้ยินเรื่องนี้กับคนอื่นเลย แต่กรณีนี้เคยได้ยิน ว่าหัวหน้าบริหารก็เคยตกรถจากสระบุรี ต้องให้เขาวนกลับไปรับเหมือนกัน คือถ้ารถมันไปไกลแล้ว ก็น่าจะพิจารณาว่า ควรหรือไม่ เขาเรียกว่า ความเกรงใจ เป็นสมบัติของผู้ดี ถ้าหัวหน้าไม่มีความเกรงใจต่อใคร ลูกน้องคงไม่เกรงใจเหมือนกัน

- ผมอยากทำความเข้าใจเพิ่มเติม ในสิ่งที่ผมพยายามอธิบาย ให้พวกเราเข้าใจ ระบบบริหาร บางครั้งพวกเราอาจจะไม่เข้าใจตามที่ผมอยากจะบอก เพราะผมอจจะอธิบายได้ไม่ละเอียดพอ ผมอยากให้เข้าใจ ๒ ประเด็น ๑ อำนาจหน้าที่ ๒ ความเหมาะสมในการใช้อำนาจหน้าที่ ประเด็นที่ ๑ ผมได้มอบอำนาจให้หัวหน้าบริหารในการควบคุมการใช้รถโรงพยาบาล ดังนั้นหัวหน้าบริหารมีอำนาจหน้าที่ในการสั่งใช้รถ นั่นคือความถูกต้องตามอำนาจหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ประเด็นที่ ๒ ความเหมาะสมในการใช้อำนาจ หากพวกเราคิดว่า การใช้อำนาจนั้นไม่เหมาะสมท่านก็สามารถทำได้ ๒ วิธี ๑ แจ้งกับหัวหน้าบริหารโดยตรง ๒ แจ้งกับผมซึ่งเป็นผู้มอบอำนาจให้หัวหน้าบริหาร ผมเมื่อได้รับข้อร้องเรียนก็ต้องหาข็อมูลเพิ่มเติม แล้วพูดคุยทำความเข้าใจกับหัวหน้าบริหาร หัวหน้าบริหารเมื่อได้รับข้อมูล ก็ทบทวนและวางแผนการปฏิบัติ สำหรับผมเองในฐานะผู้มอบหมายดฃอำนาจ ก็ต้องให้อิสระกับหัวหน้าบริหารพอสมควร หากผมเข้มงวดเกินไป หัวหน้าบริหารไม่สามารถปฏิบัติได้ก็จะคืนอำนาจให้ผม ผมก็จะมีภาระงานที่ต้องทำมากขึ้น ในทางปฏิบัติของการบริหาร ผมจะให้ความสำคัญกับผู้ที่เป็นหัวหน้า เพราะหัวหน้าเป็นผู้ที่แบ่งเบาภาระหน้าที่จากผมไป หัวหน้าต้องรับผิดชอบมากกว่าเจ้าหน้าที่อื่นในหน่วย ดังนั้นหัวหน้าควรได้รับสิทธิพิเศษทีมากกว่าเจ้าหน้าที่อื่น(ไม่ได้หมายความว่า ผมไม่เห็นความสำคัญของเจ้าหน้าที่ แต่หมายความว่า ให้ความสำคัญแก่หัวหน้ามากกว่าเจ้าหน้าที่ เมื่อนำมาเปรียบเทียบกัน)
- ผมขอขอบคุณพวกเราที่ให้ข้อมูล แต่อย่างที่ผมเรียนพวกเราในที่ประชุมประจำเดือน ท่านมีอำนาจในการให้ข้อมูล แต่ท่านไม่ควรบีบบังคับว่าผมต้องทำอย่างไร ประเด็นที่ผมรู้และผมมอง อาจจะไม่ตรงกับท่านก็เป็นไปได้
- เรื่องนี้ผมเองก็เคยถูกตำหนิมาแล้ว เรื่องการใช้รถพยาบาลรับ ส่ง ผู้ป่วยที่เป็นญาติเจ้าหน้าที่ และผู้ป่วยบางคน เขาว่าผมใจดีเกินไป และบางครั้งก็ทำไม่เหมือนกัน( ๒ มาตรฐาน) จนต้องนำเรื่องเข้าที่ประชุมกรรมการบริหาร และมีข้อกำหนดออกมา ดังเช่นที่พวกเราทราบกัน หากท่านเป็นผู้ที่จะต้องตัดสินดำเนินการบางเรื่อง ท่านจะรู้ว่า บางครั้งเป็นเรื่องลำบากใจมากๆ การวางกฎเกณฑ์มากเกินไป ก็ถูกตำหนิว่า ไม่มีน้ำใจ
- ผมอยากให้พวกเราเปิดใจให้กว้าง ยอมรับบทบาทหน้าที่ของแต่ละคน "ลดการจ้องจับผิดผู้อื่น แต่หันมาจ้องจับผิดตนเอง" ผมอยากให้พวกเรา อ่านข้อความข้างหน้านี้หลายๆรอบ แล้วไปคิดทบทวนอยู่เรื่อยๆ ผมก็ทำเช่นนี้ประจำ ผมต้องคอยเตือนตนเองเป็นประจำในเรื่องการคิดตำหนิติเตียนผู้อื่น เมื่อทำไปมากๆ ทำให้ชิวิตมีความสุขมากขึ้น การที่เราทราบความผิดของผู้อื่นไม่ได้ทำให้เราดีขึ้น แต่การทราบความผิดของตนเองต่างหากที่ทำให้เราดีขึ้น ดังนั้นผมจึงไม่โกรธผู้ที่เขาตำหนิผม เพราะเขาคือผู้ที่ช่วยเหลือผมในการค้นหาข้อผิดพลาดของผม การรับทราบความผิดของคนอื่นมากๆ จะทำให้เราเคลียด อย่าไปเคลียดเลยครับ อยู่อย่างมีความสุขแบบผมดีกว่า "อยู่อย่างมีความสุข ทำงานให้สนุก ใครจะเป็นอย่างไรช่างเขา"

ฎีกาของเว่ยเจิง เขียนเมื่อเจินกวนศก 14 (ค.ศ.640) กว่า 1,300 ปีที่แล้ว 
ขุนนางที่ดีงาม 6 ประเภท
ประเภทที่ 1 ขุนนางปราชญ์      สามารถคาดการณ์ล่วงหน้าได้ โดยไม่ต้องมีลางบอกเหตุ มองเห็นผลได้ผลเสียและวิกฤติแห่งการคงอยู่ หรือล่มสลายของอาณาจักร
ประเภทที่ 2 ขุนนางที่ดี  นอบน้อมถวายคำแนะนำที่ดีเสมอ ให้กำลังใจเหนือหัวยึดมั่นในขนบจารีต ถวายกุศโลบายช่วยบริหารราชการแผ่นดินให้ลุล่วงด้วยดี หมั่นปรับปรุงแก้ไขจุดอ่อนข้อบกพร่องเสมอ
ประเภทที่ 3 ขุนนางตงฉิน  นอนดึกตื่นเช้า แนะนำสนับสนุนนักปราชญ์ มาช่วยทำงานเพื่อชาติบ้านเมือง
ประเภทที่ 4 ขุนนางที่มีสติ  เห็นชัยชนะและความพ่ายแพ้ล่วงหน้า พยายามป้องกันและกอบกู้สถานการณ์ อุดช่องโหว่ ขจัดรากเหง้าแห่งภัย เปลี่ยนร้ายให้เป็นดี
ประเภทที่ 5 ขุนนางสุจริต   เห็นแก่ส่วนรวม รักษากฎหมาย รับผิดชอบต่อหน้าที่ ไม่รับสินบน ไม่เห็นแก่เบี้ยหวัดและบำนาญ ใช้ชีวิตสมถะ ประหยัดมัธยัสถ์
ประเภทที่ 6 ขุนนางซื่อตรง   ยามแผ่นดินปั่นป่วนวุ่นวาย กล้าถวายความเห็นตรงไปตรงมา ไม่เออออสอพลอ กล้าทัดทานชี้ให้เห็นข้อบกพร่องผิดพลาด โดยไม่หวาดกลัวสีพระพักตร์
ขุนนางร้าย 6 ประเภท
ประเภทที่ 1 ขุนนางขี้ฉ้อ  เห็นแก่ลาภยศสรรเสริญ ไม่รับผิดชอบหน้าที่ แสวงประโยชน์ กินตามน้ำ
ประเภทที่ 2 ขุนนางสอพลอ     ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ นายว่าขี้ข้าพลอย พยายามสืบว่าเหนือหัวชอบสิ่งใด ก็เสาะหามาถวาย ชักนำเหนือหัวหันไปเสพสุข หมกมุ่นสุรานารี โดยไม่คำนึงถึงมหันตภัยที่จะตามมา
ประเภทที่ 3 ขุนนางกังฉิน   หน้าเนื้อใจเสือ พูดดียิ้มแย้ม แต่ลอบอิจฉาให้ร้ายขุนนางตงฉิน ชมชอบสนับสนุนใคร ก็รายงานแต่ข้อดี ไม่พูดถึงข้อบกพร่อง ต้องการเบียดขับผลักไสใคร ก็รายงานแต่ข้อบกพร่อง ไม่พูดถึงข้อดี
ประเภทที่ 4 ขุนนางยุแยก   ชอบเล่นเล่ห์เพทุบาย ชอบกลับผิดเป็นถูก กลับขาวเป็นดำ ปั้นน้ำเป็นตัว ยุแยกพระบรมวงศานุวงศ์ องค์เหนือหัวกับขุนนาง และเบื้องบนกับเบื้องล่าง
ประเภทที่ 5 ขุนนางโจร     รวบอำนาจโดยพลการ ทำเรื่องใหญ่เป็นเรื่องเล็ก ทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ ตั้งกลุ่มก๊วน ฉ้อราษฎร์บังหลวง เออออสอพลอเพื่ออำนาจยศศักดิ์
ประเภทที่ 6 ขุนนางสิ้นชาติ      เสกสรรปั้นเรื่อง สมรู้ร่วมคิดกับสมัครพรรคพวก ปิดบังพระเนตรพระกรรณ ทำให้องค์เหนือหัว ไม่รู้ถูกผิด ไม่รู้ขาวดำ ไม่อยู่ในทำนองคลองธรรม กระทั่งเสื่อมเสียเกียรติภูมิ เป็นที่เย้ยหยันทั้งในและ นอกราชอาณาจักร ขุนนางผู้ใด ทำตามมาตรฐานความประพฤติขุนนางที่ดีงามจะมีชื่อเสียงหอมหวนขจรขจายชั่วกาลนาน ถ้าทำผิดเข้าข่ายความประพฤติขุนนางร้าย ก็จะมีชื่อเสียงเหม็นโฉ่ชั่วกัปกัลป์

        เมื่อเสนอหลักขุนนางดีร้ายแล้ว เว่ยเจิง กราบทูลความเป็นจริง...ราชสำนักต้องการผลักไสขับไล่คนชั่ว  สนับสนุนส่งเสริมคนดีมานานนับสิบปี ทว่าได้แต่พูดกันไป ไม่ลงมือปฏิบัติ เมื่อเป็นเช่นนี้ ดีชั่วขัดแย้ง ถูกผิดปะทะ คนที่องค์เหนือหัวโปรดปราน ถึงทำผิดกฎหมาย ก็ไม่มีความผิด คนที่องค์เหนือหัวไม่โปรดปราน ถึงมิได้ทำผิด ก็ไม่พ้นถูกลงโทษ เข้าทำนอง รักจนอยากให้เกิด เกลียดจนอยากให้ตาย

         และได้ผลแทนที่ถังไท่จงฮ่องเต้จะทรงพิโรธ กลับทรงโปรด เห็นด้วย ปฏิบัติตามฎีกาเว่ยเจิงทุกข้อ ไม่ทราบว่า รพ.เรามีขุนนางประเภทไหนมั่ง ท่าน ผอ.พอจะเห็นหรือเปล่า หรือ อยู่อย่างมีความสุขแบบผมดีกว่า "อยู่อย่างมีความสุข ทำงานให้สนุก ใครจะเป็นอย่างไรช่างเขา" เฮ้อ น่าสงสาร รพ.ของเราจริงๆ

เท่าที่ทราบ ถ้าคนขึ้นมาที่หลัง(ก็คือคนชื่อไอ้ปอม)รู้จักขอโทษทุกคนที่เขาวนมารับ ก็คงไม่มีใครเขาว่า คงพร้อมให้อภัย เพราะเขาก็ถามหากัน แต่ไม่มีใครเห็น มัวแต่ไปเล่นหุ้นในห้องหมอ และที่น่าเกลียดคือ การปฏิเสธความผิด และโทษคนอื่นว่าออกไปก่อนเวลา มันช่างกำแหง อวดดี พองขน ทั้งน้าทั้งหลาน ทุเรศวะ

-  ผมไม่ใช่พระราชา โรงพยาบาลจึงไม่มีขุนนาง ผมจึงตอบไม่ได้ครับผม

ปลาไหลตัวพ่อจริงๆ

เรื่องอะไรกันนักหนา กะอีแค่คนตกรถ

อีความเห็นที่ 9 แม้แต่ชื่อมันยังเพี้ยน อย่ามาสาระแนออกความเห็น แค่คนตกรถอย่างเดียวที่ไหน มันให้ย้อนกลับมารับด้วย ไม่ได้อ่านข้างบนหรือไง มันโทรฟ้องน้ามัน แล้วให้น้ามันโทรสั่งให้เขาย้อนมารับ น้ามันไม่ได้นั่งด้วยเห็นว่ากลับไปก่ิอน จริงๆก็แค่ขอโทษเขาก็คงไม่มีใครว่า  เรื่องมันก็จะจบลงได้อย่างสวยงาม ไม่ขอโทษแล้วยังบอกว่าเขาไม่รออีก ตกลงเป็นเจ้าใหญ่นายโตมาจากไหน คนเราอยู่ด้วยกัน มันก็ต้องเห็นอกเห็นใจกันด้วยถึงจะถูก ใครไม่ชอบก็ไม่ต้องมาอ่าน เสียเวลาเปล่า อยากระบายเฉยๆ