"คนส่วนใหญ่ ในชีวิตตัวเองเกิน 60 % แคร์สายตาคนอื่นว่ามองเราอย่างไร คิดอย่างไรกับเรา คนอื่นจะชอบสิ่งที่เราทำไหม จะเห็นว่ารถที่เราขับ กระเป๋าที่เราใช้ มันโดนใจไหม โรงเรียนที่เราเรียน สายที่เราเรียน มหาวิทยาลัย คณะ หรือตำหน่งการงาน คนรัก จะสุดยอดในสายตาคนอื่นไหม แต่ไม่ถึง 40 % ค่อยมาแคร์ใจตัวเองว่าอยากทำ อยากใช้ อยากเป็น อย่างที่คนอื่นเขาอยากให้เป็นหรือเปล่า สุดท้ายกลายเป็นหุ่นกระบอก ที่ถูกชักใย จากคนอื่นๆ ในสังคม จากเชือกที่หลอกตัวเองว่านั่นคือความภูมิใจที่ทำตามสิ่งที่คนอื่นชื้นชมได้ ถึงจะต้องแลกด้วยความสุขที่แท้จริงในใจของตนเองก็ตาม"
แล้วเราล่ะ เป็นหุ่นกระบอกที่ถูกชักจากคนอื่นหรือเปล่า?