ทำไมคนที่เรารักมากที่สุด...เรากลับเกรงใจน้อยที่สุด

ทำไมคนที่เรารักมากที่สุด...

เรากลับเกรงใจน้อยที่สุด...

เชื่อว่าหลายๆ คนคงเป็นกันเหมือนกัน

เรายอมอ่อนน้อมถ่อมตน พูดเพราะ

เข้าใจอะไรง่ายๆ กับ "คนอื่น"

 

 

แต่กับคนที่เรารักหรือรักเรา

คนที่เราสามารถเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุด

บางครั้ง...เรากลับเมินเฉยต่อเขา

 

เราเกรงใจคนแปลกหน้า

ที่เขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเราเลย

แต่กับคนที่เขาแคร์เรา และเราแคร์เขามากๆ

เรากลับทำอะไรโดยไม่เกรงใจเขา

 

 

เราทำดี..พูดดี..กับใครได้หลายคน

แต่กับคนที่เราเรียกว่า "คนกันเอง"

เรากลับไม่ค่อยได้ทำอะไรให้เขาปลื้มใจ

หรือแคร์อารมณ์เขาเลย

 

เหมือนอย่างบางคนระยะจีบกันแรกๆ

เอาอกเอาใจสารพัด

พอเป็นแฟนกันแล้ว

ฝ่ายหญิงกลับรู้สึกว่าฝ่ายชาย "เอาใจ" น้อยลง

และ "เอาแต่ใจ" ตัวเองมากขึ้น

คำพูดหวานๆ หายจากไป

พร้อมกับคำว่า...

"อยู่กับเราเขาเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด

เพราะไว้ใจเราที่สุด"

 

 

 

แต่ความรัก..

นอกจากจะเป็นการถ่ายเท

ความเป็นตัวของตัวเองแล้ว

ก็น่าจะมีการถ่ายเท

ความอ่อนโยน..ความเอาใจใส่..

และดูแลซึ่งกันและกันพ่วงไปด้วย

 

ฉันอยากให้คนที่รักกัน..

มองอีกฝ่ายว่าเป็น "คนพิเศษ"

เพราะน้อยคนนักที่จะเกิดมาให้เรารักได้อย่างนี้

สิ่งที่ปฏิบัติต่อกัน

ก็ควรจะมีความพิเศษ...เหนือคนอื่น

พิเศษทั้งการให้และการรับ

เป็นความพิเศษที่ทำให้หัวใจทั้งสองฝ่ายอิ่มเอม

 

 

 

แล้วลองตอบคำถามซิว่า...

ระหว่างคนแปลกหน้ากับคนพิเศษ

เรามองหาใคร