มหัศจรรย์แห่งการให้ (ตอนที่ 1)

ชีวิตของคนเรามักจะเกี่ยวพันอยู่กับสองสิ่งคือ การขอ และการให้เพราะตั้งแต่เกิดมาเราก็จะมีความต้องการให้ความอยากเกิดขึ้นมาในจิตใจอยู่เสมอ  ตั้งแต่เป็นเด็กเมื่ออยากได้สิ่งใดเราก็มักจะใช้วิธีการขอ เช่น ขอเงินพ่อแม่ไปซื้อของเล่น  ซื้อขนม  เมื่อไม่ได้ก็จะใช้วิธีการต่างๆ นานา เช่น การร้องไห้เรียกร้องความสนใจ  เราจึงมักเคยชินอยู่กับการขอ  เพระเมื่อขอแล้วก็จะได้สิ่งที่ต้องการกลับมาเสมอ  ดังนั้นคนเราจึงเกิดการเรียนรู้ว่า  เมื่ออยากได้สิ่งใดก็ต้องขอก่อน   กาลเวลาผ่านไป.....

เมื่อเติบโตขึ้นความต้องการมักจะมีเพิ่มมากขึ้น  และอยากได้ในสิ่งที่ได้มายากขึ้น  เรียกได้ว่า  ความต้องการมีความละเอียดซับซ้อนมากขึ้น   เช่น  ต้องการคนรัก   ต้องการชื่อเสียง  ต้องการการยอมรับ  ต้องการเงินจำนวนมาก ฯลฯ  เมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการก็มักจะเกิดความทุกข์  บางคนใช้วิธีลดความอยากหรือกิเลสตัณหาซึ่งเป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายกว่าเพราะเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ตนเองก่อน  ในทางตรงกันข้ามบางคนเสาะแสวงหาวิธีการต่างๆ สารพัดเพื่อที่จะได้มาในสิ่งที่ตนเองต้องการ  บ้างก็สำเร็จ  บ้างก็ล้มเหลว  แต่ก็ยังต้องพยายามดิ้นรน เสาะแสวงหากันต่อไป 

ต่อมาเราได้ยินคำกล่าว  “จงอย่าลังเลที่จะเป็นผู้ให้หรือเป็นฝ่ายหยิบยื่นให้ก่อน”  และ “ยิ่งให้  ยิ่งได้รับ”  หลายคนนำมาปฏิบัติในชีวิตจริง  ซึ่งก็ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง  หลายคนรู้สึกว่าตนเองให้มากแล้วแต่เหตุใดทำไมไม่ได้รับอะไรกลับมาตอบแทนบ้างเลย  จึงรู้สึกท้อแท้หมดกำลังใจ   และไม่ต้องการที่จะให้อีกต่อไป   เพราะรู้สึกว่าให้แล้วไม่เห็นได้รับอะไรตอบแทนกลับมา   แต่จงยึดกับคติที่ว่า  “จงอย่าหยุดให้  เพราะเมื่อหยุดให้  ชีวิตจะหมดความหมาย”  การให้จึงต้องมีความเพียรเป็นตัวกำกับเพราะจะได้ไม่ท้อแท้ง่าย   ทั้งนี้การให้ที่ดีต้องให้ถูกคน  ถูกเวลา  ถ้าให้ผิดคนจะเป็นการให้ที่สูญเปล่า  ถึงสิ่งที่ให้จะเป็นของที่มีค่าแต่หากคนรับไม่ต้องการสิ่งนั้นแล้วผู้รับย่อมไม่เกิดความซาบซึ้งหรือสำนึกรู้คุณเข้าทำนองทำบุญคนไม่ขึ้นเหมือนการยื่นแก้วให้วานร  การให้ควรให้ด้วยความบริสุทธิ์ใจโดยไม่หวังผลตอบแทน  ให้แล้วตนเองไม่เดือดร้อน  จึงจะเป็นการให้ที่มีความหมายและเกิดผลอย่างแท้จริง  นอกจากนั้นไม่ควรให้ในสิ่งที่เป็นโทษแก่ผู้รับ เช่น ให้เหล้า ให้บุหรี่  ให้คลิปหรือภาพลามกอนาจาร ให้คำแนะนำที่ผิดๆ ฯลฯ

ผู้ที่ขออยู่ร่ำไปมักจะมีชีวิตที่ไม่มีความหมาย  ตัวอย่างเช่น ขอทานบางคนซึ่งไม่ได้แขนขาพิการแต่กลับถือขันใบแล้วขอเงินจากคนอื่นไปเรื่อยๆ นับว่าเป็นการดูถูกดูแคลนตัวเองเป็นอย่างมาก  เคยคิดถามอยู่เหมือนกันว่าทำไมไม่ไปหางานทำ?  ขอทานอีกประเภทหนึ่งมีระดับขึ้นมาหน่อยเพราะต้องร้องเพลงเล่นดนตรีเพื่อแลกกับเศษเงินของผู้ที่ผ่านไปผ่านมา  เรียกได้ว่ามีการตลาดที่ดีขึ้นเพราะเป็นการให้ผู้อื่นก่อนนั่นคือเสียงเพลงเสียงดนตรี (ซึ่งบางครั้งอาจจะสร้างความรำคาญให้กับบางคน)  แล้วค่อยหวังผลตอบแทนกลับมา  นั่นคือต้องลงทุนก่อน ให้ก่อนแล้วจึงค่อยมีกำไร