ร่วมเทิดทูนสถาบันพระมหากษัตริย์

ทรงห่วงใยราษฎรทุกหมู่เหล่า

ทรงปกครองแผ่นดินโดยธรรม

ขออยู่ใต้ร่มพระบารมีของพ่อหลวง

ธ เสด็จดำเนินเดินขึ้นเขา    ผ่านลำเนาป่าไม้ฝ่าสายฝน

ข้ามห้วยหนอง คลองสาย  หลายตำบลทรงดั้นด้นเสด็จเยี่ยมดูโครงการ…

ขุดคูคลองส่งน้ำทำเหมืองฝาย ช่วยประชาภาคใต้ เหนือ อีสาน

ตั้งประปาขุดบ่อเจาะบาดาล พระองค์ท่านยิ่งกว่าบิดาชน

ไทย เสียดินแดน 14 ครั้ง

เสียครั้งแรก เกาะหมาก จากแผนผัง...เขาเปลี่ยนเป็น ปีนัง จำได้ไหม  นั่นแหละ จากขวานทอง เล่มของไทย...หนึ่งร้อยกว่า ตารางไมล์ หลักฐานมี

ครั้งที่สอง เสียซ้ำ ยังจำได้...เสียมะริด และทวาย ตะนาวศรี ปีสองพันสามร้อย ยี่สิบหก โชคไม่ดี...เสียเนื้อที่ กว่าสองหมื่น ตารางไมล์

ครั้งที่สาม บันทายมาศ ถูกตัดเฉือน...แล้วเปลี่ยนเป็น ฮาเตียน ตั้งชื่อใหม่ 

ปีสองพันสามร้อย หกสิบสาม แสนช้ำใจ...เสียเนื้อที่เท่าไร ไม่ปรากฏ ในบทความ ครั้งที่สี่ เจ็บแค้น เสียแสนหวี...กินเนื้อที่ ถึงเชียงตุง เหนือกรุงสยาม ตั้งหกหมื่น ตารางกิโล โถมันทำ...ใครสร้างกรรม เดี๋ยวนี้ เห็นดีกัน

ครั้งที่ห้า มาเสีย รัฐเปรัค...เขาหาญหัก ผลักล้ม เชือดคมขวาน ปีสองพันสามร้อย หกสิบเก้า แสนร้าวราน...ต่างหยิบขวาน ขึ้นถือ กู้ชื่อไทย

ครั้งที่หก อกตรม เดินก้มหน้า...เสีย สิบสองพันนา น้ำตาไหล ตั้งเก้าหมื่น กิโล โถทำได้...แทบขาดใจ ต่อสู้ ศัตรูมา

ครั้งที่เจ็ด เสียดินแดน แคว้นเขมร...เกิดพิเรนท์ เพราะฝรั่ง กำลังบ้า เที่ยวออกล่า เมืองขึ้น ชื่นอุรา...เสียอีก หนึ่งแสนกว่า ตารางกิโล

ครั้งที่แปด เสียแคว้น ดินแดนใหม่...ชื่อ สิบสองจุไทย ก็ใหญ่โข เป็นเนื้อที่ อีกแปดหมื่น ตารางกิโล...ต้องร้องโฮ ใจละเหิ่ย เพราะเสียดาย

ครั้งที่เก้า เศร้าแสน แค้นไม่สิ้น...เสียลุ่มน้ำ สาละวิน ด้านฝั่งซ้าย สิบสามหัวเมือง ต้องจำเหมา ให้เขาไป...ใครที่ทำ ช้ำใจ ไทยต้องจำ

ครั้งที่สิบ เลียบลำ แม่น้ำโขง...ถูกเขาโกง ฝั่งซ้าย เพราะไทยถลำ 

ครั้งที่สิบเอ็ด เสียฝั่งขวา นั่งหน้าดำ...มันเจ็บช้ำ ฝังจำ อยู่กลางใจ 

ครั้งที่สิบสอง ใจรันทด เพราะหมดท่า...เสียมณฑล บูรพา อีกจนได้  เขามาพราก จากแหลมทอง ถิ่นของไทย...อีกสองหมื่น ตารางไมล์ โดยประมาณ

ครั้งที่สิบสาม เสียตรังกานู ไทรบุรี...ในแผนที่ มองเห็น เป็นหลักฐาน  ไปถึงปะลิส ติดรัฐ กลันตัน...อีกสามหมื่น โดยประมาณ ตารางไมล์

ครั้งที่สิบสี่ เสียเขา พระวิหาร...ปัจจุบัน เป็นของเขมร ท่านเห็นไหม จำไว้เถิด เลือดเนื้อ เชื้อชาติไทย...จงรวมใจ เข้าร่วม รวมพลัง เหมือนลงเรือ ลำเดียว น้ำเชี่ยวจัด...ช่วยกันคัด ช่วยกันพาย ให้ถึงฝั่ง อย่าหันหลัง หน้า พะว้าพะวัง...คนนั่งกลาง เท้าอย่ารา ลงวารี เป็นแดนดิน ถิ่นสุดท้าย ที่ไทยหวัง...ทะเลล้อม รอบข้าง หมดทางหนี ครั้งที่(สิบห้า) ต่อไป อย่าให้มี...ใครย่ำยี ข่มขู่ จงสู้มัน  เราจะถอย ต่อไป ไม่ได้แล้ว...ผืนแผ่นดิน สิ้นแนว ทะเลกั้น ขวานเล่มนิด ฤทธิ์ฉกาจ เคยฟาดฟัน...ระบือลั่น ว่าไทยรัก สามัคคี เหล่าอมิตร ที่คิดครอง เมืองทองข้า...จำสัตย์จา ข้าลั่นลง อย่าสงสัย แม้ผู้ใด หมายปอง ครอบครองไทย...จงเอาไป หากแผ่นดิน นี้สิ้น“คน”

ขอให้อำนาจศักดิ์สิทธิ์ จงดลบันดาลให้ในหลวงมีสุขภาพอนามัยให้แข็งแรงตลอดไป

ความจงรักภักดีต่อสถาบันชาติ ศาสน์ กษัตริย์ เท่านั้นที่จะทำให้ไทยสงบร่มเย็นได้

ด้วยตัวแทนของคนไทยทุกคนทุกชนชั้น ขอให้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระบรมราชินีนาถ

ทรงพระเจริญมีพระชนม์มายุยังยืนนานเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของคนไทยทุกหมู่เหล่า

พระทรงเป็นมิ่งขวัญแห่งทวยราษฎร์

ข้าพระบาทกลั่นอักษรกลอนถวาย

เทิดพระเกียรติสักการะด้วยดวงใจ

ขอทรงให้ สุขสำราญ ชั่วกาลเทอญ